Η ομάδα φιλαναγνωσίας του Γυμνασίου Γουβών συμμετείχε στην 4η Σκυταλοδρομία Ποίησης που διοργάνωσε το Εργαστήρι Δημιουργικής Σκέψης – Ελεύθερης Έκφρασης. Συνολικά συμμετείχαν οκτώ μαθητές της Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου με δικές τους ποιητικές δημιουργίες. Ένα από αυτά τα ποιήματα, της Ευαγγελίας Μιχαηλίας Θανουρή ξεχώρισε από την Επιτροπή του Διαγωνισμού και συμπεριλήφθηκε στα καλύτερα έξι ποιήματα των μαθητών των Γυμνασίων του νομού Ηρακλείου.
Συγχαρητήρια στη μαθήτρια για τη διάκρισή της, όπως και σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν με τα ποιήματά τους αλλά και στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της Φιλαναγνωσίας που παρέα με την ποίηση κατάφεραν να τερματίσουν.
Τα ποιήματα των μαθητών:
Η δύναμη της αισιοδοξίας
Τα χρόνια ξεκίνησαν
για ένα μικρό παιδί γεμάτο όνειρα και ευαίσθητη ψυχή
που αδημονούσε για το αύριο, για τη ζωή του.
Τα χρόνια τού υπόσχονταν
μια ζωηρή ημέρα, μα κι ένα ήρεμο βράδυ
πως συντροφιά θα ΄χει τ΄ αστέρια.
Τα χρόνια το οδήγησαν
σε δρόμους δύσβατους, πονηρούς,
σε απρόσμενα αδιέξοδα.
Τα χρόνια το παγίδευσαν
σε έναν κόσμο σκοτεινό, όπου τα δάκρυα
σα στάχτη μόλυναν το ματωμένο του κορμί.
Μα τα χρόνια του δίδαξαν
να είναι αισιόδοξο, όταν βρει άγονη γη να τη σπείρει,
όταν δει αγκάθια να φτιάξει μαργαριτάρια.
Κι έτσι, τα χρόνια πέρασαν
και το παιδί πάντα συνόδευε τα βουρκωμένα του μάτια
με ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο.
Τα χρόνια τέλειωσαν
μα το παιδί ατένιζε ακόμα στον ουρανό
και φύλαξε τη νοσταλγία ζωντανή βαθιά μέσα του.
Θανουρή Ευαγγελία – Μιχαηλία Γ2
( Το ποίημα ήταν ένα από τα έξι που ξεχώρισαν στον Διαγωνισμό)
Ο ήλιος
Έγειρε ο ήλιος το κορμί του
στον μακρινό δρόμο της δύσης,
να πάει να δώσει την ψυχή του σε άλλο τόπο, σε άλλη γη.
Τι κι αν το κάνει χρόνια, αιώνες το ίδιο ταξίδι.
Μ΄ ένα χαμόγελο πίσω γυρίζει κάθε αυγή.
Κι είναι τα δάκρυα δροσοσταλίδες που στάζουν κάθε χαραυγή.
Τα περιβόλια του ουρανού το μεσημέρι βγαίνει
για να στάξει
Κι όσα μπορεί πιο πολλά χρώματα απ΄ τις απλώστρες
για να κλέψει τη νοσταλγία.
Το βράδυ σαν θα φύγει ,στα μάτια των μικρών παιδιών τυλίγει.
Από μαθήτρια της Β΄τάξης
Η ψυχή ενός ανθρώπου
Δε χρειάζεται να βλέπεις
το κορμί ενός ανθρώπου,
αρκεί μόνο
να βλέπεις τα μάτια.
Εκεί φαίνονται όλα
τα όνειρα που είχε από παιδί
ατενίζοντας τον ουρανό,
τα δάκρυα, τα χαμόγελα,
η νοσταλγία για κάποιον ή για κάτι,
είναι η ψυχή του ανθρώπου.
Καθώς τα χρόνια περνάνε
στον δρόμο της ζωής
αλλάζει όλο το σώμα
εκτός από τα μάτια.
Από μαθήτρια της Β΄τάξης
Όταν ήμουν παιδί
Όταν ήμουνα παιδί
στα χρόνια τα δικά μας,
τα όνειρα και το χαμόγελο από το κορμί,
τα δάκρυα ψυχής
και νοσταλγίας έκαναν τα μάτια
να κοιτάζουν τον ουρανό
που γινόταν ο δρόμος για το αύριο να ζήσω.
Από μαθητή της Β΄τάξης
Παλιές αναμνήσεις
Αναμνήσεις παλιές νοσταλγία δωρίζουν.
Χαμόγελο και χαρά στους ανθρώπους χαρίζουν.
Από τα μάτια μας κυλούν δάκρυα με χαρά
γεμάτα όνειρα από τα χρόνια τα παλιά.
Το κορμί μπορεί να βρίσκεται στο παρόν
αλλά η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό
να ανακαλούν το παρελθόν.
Ο ουρανός χιλιάδες σκέψεις μας δημιουργεί
σε πολύχρωμα μονοπάτια το νου μας οδηγεί.
Αυτά σαν σκεφτόμαστε, το παιδί μέσα μας
στην επιφάνεια βγαίνει,
τον δύσκολο δρόμο που διένυσε
στο μυαλό του αμέσως φέρνει.
Ευανθία Κολάγκι ( Γ1 )
Κοιτάζοντας πίσω…
Με δάκρυα στα μάτια
τα χρόνια μου κοιτάζω
και το παιδί που το κορμί του
τρεμόπαιζε κοιτάζοντας τον ουρανό.
Σε δρόμους ξεχασμένους
μονάχη περπατώ
και εξιστορώ τα όνειρά μου
χωρίς χαμόγελο στο στόμα
με νοσταλγία στην ψυχή.
Κουρέτα Μαρία – Νικολέτα ( Γ3)
Ο κύκλος της ζωής
Τα μάτια σου κρύβουν τη νοσταλγία
για το ξεχασμένο παιδί.
Μαθαίνουν να αγαπούν
το καινούριο σου κορμί.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν
παραμένει η ψυχή
και τα όνειρα έχουν χαθεί.
Τα δάκρυα κρύβουν το χαμόγελο
που είχε χτιστεί.
Ο ουρανός ο δρόμος σου
για ατέλειωτη ζωή.
Ελπίδα Κουρουπάκη ( Γ3)
Ήθελα να ήσουν εδώ
Όνειρα πολλά είχα από παιδί
με δάκρυα στα μάτια
και χαμόγελο στην ψυχή.
Τα χρόνια όμως πέρασαν
κι η νοσταλγία ακόμα εκεί.
Πόσο θα ήθελα τώρα να ΄μουν
κοντά στο άδειο σου κορμί.
Όμως ο ουρανός σε πήρε μακριά μου
και περπατώ στον δρόμο
ψάχνοντάς σε καρδιά μου!
Στέλα Λούλι (Γ3)
Συγχαρητήρια στη μαθήτρια για τη διάκρισή της, όπως και σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν με τα ποιήματά τους αλλά και στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της Φιλαναγνωσίας που παρέα με την ποίηση κατάφεραν να τερματίσουν.
Τα ποιήματα των μαθητών:
Η δύναμη της αισιοδοξίας
Τα χρόνια ξεκίνησαν
για ένα μικρό παιδί γεμάτο όνειρα και ευαίσθητη ψυχή
που αδημονούσε για το αύριο, για τη ζωή του.
Τα χρόνια τού υπόσχονταν
μια ζωηρή ημέρα, μα κι ένα ήρεμο βράδυ
πως συντροφιά θα ΄χει τ΄ αστέρια.
Τα χρόνια το οδήγησαν
σε δρόμους δύσβατους, πονηρούς,
σε απρόσμενα αδιέξοδα.
Τα χρόνια το παγίδευσαν
σε έναν κόσμο σκοτεινό, όπου τα δάκρυα
σα στάχτη μόλυναν το ματωμένο του κορμί.
Μα τα χρόνια του δίδαξαν
να είναι αισιόδοξο, όταν βρει άγονη γη να τη σπείρει,
όταν δει αγκάθια να φτιάξει μαργαριτάρια.
Κι έτσι, τα χρόνια πέρασαν
και το παιδί πάντα συνόδευε τα βουρκωμένα του μάτια
με ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο.
Τα χρόνια τέλειωσαν
μα το παιδί ατένιζε ακόμα στον ουρανό
και φύλαξε τη νοσταλγία ζωντανή βαθιά μέσα του.
Θανουρή Ευαγγελία – Μιχαηλία Γ2
( Το ποίημα ήταν ένα από τα έξι που ξεχώρισαν στον Διαγωνισμό)
Ο ήλιος
Έγειρε ο ήλιος το κορμί του
στον μακρινό δρόμο της δύσης,
να πάει να δώσει την ψυχή του σε άλλο τόπο, σε άλλη γη.
Τι κι αν το κάνει χρόνια, αιώνες το ίδιο ταξίδι.
Μ΄ ένα χαμόγελο πίσω γυρίζει κάθε αυγή.
Κι είναι τα δάκρυα δροσοσταλίδες που στάζουν κάθε χαραυγή.
Τα περιβόλια του ουρανού το μεσημέρι βγαίνει
για να στάξει
Κι όσα μπορεί πιο πολλά χρώματα απ΄ τις απλώστρες
για να κλέψει τη νοσταλγία.
Το βράδυ σαν θα φύγει ,στα μάτια των μικρών παιδιών τυλίγει.
Από μαθήτρια της Β΄τάξης
Η ψυχή ενός ανθρώπου
Δε χρειάζεται να βλέπεις
το κορμί ενός ανθρώπου,
αρκεί μόνο
να βλέπεις τα μάτια.
Εκεί φαίνονται όλα
τα όνειρα που είχε από παιδί
ατενίζοντας τον ουρανό,
τα δάκρυα, τα χαμόγελα,
η νοσταλγία για κάποιον ή για κάτι,
είναι η ψυχή του ανθρώπου.
Καθώς τα χρόνια περνάνε
στον δρόμο της ζωής
αλλάζει όλο το σώμα
εκτός από τα μάτια.
Από μαθήτρια της Β΄τάξης
Όταν ήμουν παιδί
Όταν ήμουνα παιδί
στα χρόνια τα δικά μας,
τα όνειρα και το χαμόγελο από το κορμί,
τα δάκρυα ψυχής
και νοσταλγίας έκαναν τα μάτια
να κοιτάζουν τον ουρανό
που γινόταν ο δρόμος για το αύριο να ζήσω.
Από μαθητή της Β΄τάξης
Παλιές αναμνήσεις
Αναμνήσεις παλιές νοσταλγία δωρίζουν.
Χαμόγελο και χαρά στους ανθρώπους χαρίζουν.
Από τα μάτια μας κυλούν δάκρυα με χαρά
γεμάτα όνειρα από τα χρόνια τα παλιά.
Το κορμί μπορεί να βρίσκεται στο παρόν
αλλά η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό
να ανακαλούν το παρελθόν.
Ο ουρανός χιλιάδες σκέψεις μας δημιουργεί
σε πολύχρωμα μονοπάτια το νου μας οδηγεί.
Αυτά σαν σκεφτόμαστε, το παιδί μέσα μας
στην επιφάνεια βγαίνει,
τον δύσκολο δρόμο που διένυσε
στο μυαλό του αμέσως φέρνει.
Ευανθία Κολάγκι ( Γ1 )
Κοιτάζοντας πίσω…
Με δάκρυα στα μάτια
τα χρόνια μου κοιτάζω
και το παιδί που το κορμί του
τρεμόπαιζε κοιτάζοντας τον ουρανό.
Σε δρόμους ξεχασμένους
μονάχη περπατώ
και εξιστορώ τα όνειρά μου
χωρίς χαμόγελο στο στόμα
με νοσταλγία στην ψυχή.
Κουρέτα Μαρία – Νικολέτα ( Γ3)
Ο κύκλος της ζωής
Τα μάτια σου κρύβουν τη νοσταλγία
για το ξεχασμένο παιδί.
Μαθαίνουν να αγαπούν
το καινούριο σου κορμί.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν
παραμένει η ψυχή
και τα όνειρα έχουν χαθεί.
Τα δάκρυα κρύβουν το χαμόγελο
που είχε χτιστεί.
Ο ουρανός ο δρόμος σου
για ατέλειωτη ζωή.
Ελπίδα Κουρουπάκη ( Γ3)
Ήθελα να ήσουν εδώ
Όνειρα πολλά είχα από παιδί
με δάκρυα στα μάτια
και χαμόγελο στην ψυχή.
Τα χρόνια όμως πέρασαν
κι η νοσταλγία ακόμα εκεί.
Πόσο θα ήθελα τώρα να ΄μουν
κοντά στο άδειο σου κορμί.
Όμως ο ουρανός σε πήρε μακριά μου
και περπατώ στον δρόμο
ψάχνοντάς σε καρδιά μου!
Στέλα Λούλι (Γ3)